Video-versie onderaan. Audio:
_______
“I poop every day and it’s beautiful.” – Paul Saladino
Laat me teruggaan in de tijd. Op 1 januari 2014 maakte ik mijn allereerste diëtaire keuze, een voornemen om bewuster met mijn voeding om te gaan. Ik woonde in Hamburg en kwam, via allerlei omwegen, bij “keto” terecht. Sindsdien is mijn voedingspatroon, met vallen en opstaan, grotendeels laag in koolhydraten geweest.
In 2019, dit keer in Wenen, probeerde ik een tijd nul koolhydraten, naar de gelijknamige zerocarb[1]-subreddit. Ik trainde tegelijkertijd voor de marathon van Antwerpen, en dronk geen alcohol. Ik voelde me goed, maar na een paar maanden werd het onhoudbaar – met name de sociale component deed me de das om, ongeacht de onverwachte 42km die ik op nuchtere maag finishte.
Sindsdien was voeding zelden top of mind. Ik dronk en at veel, met name tijdens de lockdowns. Mijn gewicht, mood en calorie-inname gingen op en af. Eind 2022 besloot ik van 2023 een alcoholvrij jaar te maken. Ik wou animal based ook opnieuw proberen, al raadt men af té veel veranderingen té snel door te voeren, waar ik helemaal achter sta. Ik wachtte drie maanden om het volgende experimenten te starten, waar ik nu in week vijf zit. Ik zit nog in dubio wat betreft de lengte. Bij dry January of Tournée Minerale valt er iets te zeggen voor een korte “detox”-periode van 1-3 maand; er valt meer te zeggen voor een jaar. In een jaar heb je alle seizoenseffecten gevoeld, kan je andere factoren meenemen dan louter de omstandigheden van een kort moment in de tijd. In die zin doe ik het 90 dagen, maar zie ik me er negen maanden aan breien. Dat is voorlopig toekomstmuziek, laat me eerst terugblikken.
.. quasi volledige afwezigheid van eender opgeblazen gevoel. Ik kan eten wat ik wil, wanneer ik wil, maar voel amper nog de zgn. “bloating”. De enige stoorzender is koffie, waarover later meer.
.. quasi perfecte streak van golden drops. Twee keer vegen en klaar. Er is ook geen énkele (onaangename) geur te bespeuren.
.. voeding voelt erg divers, is zelden saai, en vaak overheerlijk. Op mijn eerste fietstocht van het jaar ging ik richting de abdij van Westmalle. Mijn fietsroute bleek onverwachts 30 kilometer in plaats van 20, en ik had honger. Ik stopte bij kipnco en bestelde vijf kippenvleugeltjes, die extreem lekker smaakten. Daarna sprong ik m’n fiets op om de dertig kilometer huiswaarts te keren, opnieuw zonder enige verstoring in mijn maag, enige pijn of oncomfortabel gevoel.
In Antwerpen-centrum heb ik een Griek ontdekt waar ik à la carte lamskoteletjes en lever kan bestellen. 7 koteletjes en een stukje lever; ik begin te watertanden als ik eraan denk. Hetzelfde geldt voor wilde zalmeitjes, oesters, spare ribs of andere heerlijkheden.
.. mijn lichaam voelt een constante “rust”, zonder pieken en dalen.
.. gerelateerd, mijn nuchtere bloedsuikerspiegel zit telkens rond de 95mg/dl.
.. ik slaap ’s nachts door, zonder op te staan voor een toiletbezoek. Dit lees ik vaak bij mensen die stoppen met alcohol, waar het ook mee te maken kan hebben. De enige uitzondering is wanneer ik te veel te laat drink (>2L<2u voor het slapen).
.. wat me bij het volgende brengt: ik drink bruiswater! Had je me een half jaar geleden verteld dat ik bruiswater uit vrije wil op restaurant zou bestellen, had ik het niet geloofd. In de eerste weken van het sober leven heb ik alcoholvrije alternatieven geprobeerd, die ik over de gehele lijn eerder ondermaats vind[2]. Ook stoort het dat ik de prijs van een cocktail of wijntje blijf betalen, zonder de alcohol te krijgen[3]. Stelselmatig schakelde ik over naar “gewoon” water, maar sinds een aantal weken is mijn zin in bruiswater enorm gestegen. Ik drink dagelijks een fles Vichy Catalan, waarbij het verhoogde lithium-gehalte een fijne meevaller is.
.. mijn lichaam geeft aan wat het wil. Behalve bruiswater, eet ik ineens lever! No way dat ik ooit uit plezier en vrije wil een stuk lever besteld heb, wat ik nu bij voorgenoemde Griek bestel wanneer het kan. Het is alsof mijn lichaam die “craving” doorduwt. Deze maand consumeer ik geen zuivel (daarover later meer) en dus ook geen boter. Als ik bij het bakken vet gebruik, is dat ossenwit, en betrap mezelf erop een theelepel in m’n mond te steken wanneer het vlees niet vettig genoeg is.
.. ik heb 0,0kg gewichtsverlies sinds begin van het jaar. Noch de alcoholstop, noch het animal based eten lijken daar iets aan te doen. Met wat goede wil lijkt de samenstelling van mijn lichaam te veranderen, al is het te vroeg om daar iets van te zeggen. Er zijn interessantere mijlpalen dan gewicht, maar ik claim niet dat het me niets doet.
.. als kind heb ik i) altijd last gehad van astma, hooikoorts, et cetera & ii) meer zuivel geconsumeerd dan eender wie ik ken. De afgelopen maanden en jaar schakelde ik een stukje over naar rauwe melk en rauwe kaas, maar bleef mijn zuivelinname hoog tot zeer hoog. In maand twee van mijn animal based eten, consumeer ik een maand geen zuivel (😱). De voornaamste reden is mijn allergische reactie bij te houden, die de afgelopen weken meer lijkt op te flakkeren.
.. ik zou graag maandelijks een bloedonderzoek laten doen. Geen enkele arts wil dit voorschrijven, en zonder voorschrift heb ik enkel in Roeselare een labo gevonden (tips voor Antwerpen welkom!). Ik begrijp dat die interval hoog is, zoals dagelijks op de weegschaal gaan staan, maar ik ben nu eenmaal iemand die graag dingen noteert en bijhoudt, en het is ook een soort beloning voor al het harde werk. Ik wil ook gerust de volledige kost dragen. Het vreemdste argument dat ik tot nog toe hoorde is “dat het de laboratoria zou overbelasten, als iedereen dat zo vaak zou doen.” Wanneer de onstopbare Preventieve op de onbeweegbare Curatieve botst, of zo voelt het toch. Frustrerend.
.. een complete afwezigheid van plantaardige olie. Toen ik tien jaar geleden mijn eerste boeken over voeding verslond, leerde ik veel van Robert Lustig, Gary Taubes, en die cohort van auteurs. Ik dacht dat (toegevoegde) suiker het ergste onderdeel van onze voedselpiramide was. Dit geloof ik niet meer – het is plantaardige olie. Ik kan daar een heel essay aan spenderen, maar houd het voorlopig bij een sterk vermoeden dat onze 30%+ obese Belgen veel te danken hebben aan de alomtegenwoordigheid van deze uitvinding. Dat is ook meteen de reden waarom ik plantaardige alternatieven zoals margarine, havermelk, tofu en iets onschuldig als de gemiddelde supermarkt-pesto nooit als gezond alternatief kan beschouwen. Lees het label maar eens. Het stoort me dat veel van deze informatie in een soort anti-veganistisch sausje baadt[4], waar ik geen deel van wil uitmaken. Eliminatiediëten vrij van plantaardige vetten en (toegevoegde) suiker hebben erg veel gemeenschappelijk, of ze nu animal of plant based zijn. Net zoals de Ramadan en Christelijke vastenperiode vanop een afstand eenzelfde plaats innemen.
.. koffie blijft undecided. Stelselmatig heb ik dit jaar van double shot latte’s afgebouwd naar cortado’s tot espresso macchiato’s. Ik merk dat ik erg veel melk bij m’n koffie deed om de koffie maar door te krijgen. Vandaag drink ik zwarte filterkoffie, of een doppio. Ze blijven mijn digestief systeem verstoren, maar zijn o zo lekker verslavend. Ik zou beter op thee overschakelen, maar dat lijkt zo extreem. Ik houd van koffie! Denk ik. Dacht ik?
.. het experimenteren is telkens een uitnodiging om me te verdiepen. In de hedendaagse do your own research-tijdsgeest is dat altijd met een slag om de arm. Het is enorm leerrijk om anekdotische ervaringsdeskundigen een plek in je eigen verhaal te geven, maar er is zó een groot aanbod dat je moeilijk alles kan overzien. Ik geloof niet dat planten hier zijn om ons te doden, maar geloof wel dat bijna niemand stilstaat bij de toxische bijproducten die vrijkomen. Ik kan me niet uitspreken over wanneer we vuur zijn beginnen gebruiken en of het koken van voeding ons brein van 350cc naar 1600cc bracht, maar vind de zgn. “expensive tissue” hypothese erg interessant[5].
We eten (en slapen) elke dag, maar toch lijken veel mensen simpelweg aan te nemen hoe het is. De lopende stoelgang, maagpijn, niet naar het toilet kunnen gaan, dolle scheten, dul hoofd, slechte fysieke prestaties, laag libido, rugpijn bij het optillen van je kind, kapotte gebitten, .. nemen we allemaal als voor waar aan, wat me bij mijn laatste punt brengt..
.. sociaal valt het beter mee dan gedacht. Voor iemand zoals mij is het demotiverend om telkens een nood aan verantwoording te voelen, om voorspelbaar tegen dezelfde standaardvragen aan te lopen (“Wat met je cardiovasculair risico?” “Wat met cholesterol? Vitaminen?” – of de ergste van allemaal, “quid vezels?”). Het zijn niet zozeer die vragen die me storen, maar de voorrang die een inwaarts egocentrische reflex heeft op een stukje uitwaartse empathie, wat zou leiden tot “hoe voel je je?” “Wat leer je eruit?” “Vertel meer!”. Het doet me altijd veel wanneer mensen die empathische houding aannemen[6]. In boeken en podcasts over onthouding (alcohol) lees ik gelijkaardige frustraties van mensen (“Maar hoe dans je dan voluit?” “Hoe geniet je van nog van het leven!?” “Ik zou dat nooit kunnen!”), maar zoals gezegd, valt dit beter mee dan verwacht!
YouTube ingesproken
Voetnoten
[2] met een kleine uitzondering van de lokaal geproduceerde Vilt
[3] 75 dagen sober, op YouTube
[4] Zoals dit erg informatief filmpje, waarvan ik te titel volledig fout gekozen vind: https://www.youtube.com/watch?v=MpxgZGnEF7E. De bijhorende post is erg informatief: https://josepheverettwil.substack.com/p/vegan-diets-dont-work-heres-why?sd=pf
[5] Zie ook ‘The Lipivore: What is Fat for?’: https://www.youtube.com/watch?v=xAWReEm4l0w
[6] Geheel terzijde is het eenmaal mijn reflex om eerder te vragen wat iets gekost dan opgebracht heeft – dat is de rode lijn doorheen mijn podcast. Misschien is “empathie” niet het juiste woord.
Een reactie achterlaten